2025 - 2026: Verlatingsangst
Ondanks dat het vorig schooljaar met de taxi best goed was afgesloten, beginnen we dit jaar helaas weer helemaal van voren af aan. Lotte heeft opnieuw enorme spanningen: buikpijn, kokhalzen… het hele rijtje. Je ziet en voelt gewoon dat het haar zo ontzettend zwaar valt. Ze zegt regelmatig: “Oh nee, morgen moeten we weer naar school…” en aan haar lichaamstaal lees ik meteen af dat dit voor haar echt een groot ding is. Zelfs haar favoriete chipjes, die normaal altijd een klein geluksmomentje zijn, krijgt ze er nu met moeite in. Daar doe ik haar nu geen plezier meer mee.
Ik weet ook zeker dat ze meekrijgt dat er achter de schermen weer veel gedoe is geweest rondom het vervoer van Abby. Ik heb meerdere keren moeten bellen naar het taxibedrijf en de gemeente, omdat er opnieuw dagen niet goed ingepland stonden of zelfs een verkeerd adres was doorgegeven. Dat lijkt misschien iets kleins, maar voor een kind als Lotte blijft zoiets zeker in haar hoofd hangen.
Gelukkig kregen we onlangs een kleine meevaller. Toen de chauffeur zich kwam voorstellen, waren we alle drie positief verrast: het bleek de chauffeur te zijn die Abby het eerste deel van vorig jaar had. Lotte vond dat zó fijn! Ik ook trouwens, want het is echt een topper. Abby was ook helemaal blij om haar weer te zien, ze had stiekem gehoopt dat ze haar opnieuw zou krijgen dit schooljaar. Voor Lotte leek dit echt een opluchting, een stukje zekerheid en vastigheid dat haar goed doet.
Helaas zit haar beste vriendin Nina dit jaar alleen nog in de middagschoolrit bij Lotte. In de ochtend rijdt ze mee met Abby. Dat vond Lotte in eerste instantie jammer, maar al snel maakte ze er ook een grapje van: “Dan heeft Nina tenminste iemand die ze kent, omdat ze bij ons thuis kwam afspreken.” Dat luchtte de situatie gelukkig iets op.
Toch merk ik dat de spanning bij Lotte groot blijft. Vanavond hoop ik vooral dat ze een beetje kan slapen, ondanks de zenuwen. Morgen moeten we er al om kwart voor zes uit, en ik duim zo hard dat de spanning niet escaleert tot erge buikpijn en braken. Het zou zo fijn zijn als de eerste rit van het jaar goed verloopt, voor haar, en voor ons allemaal.
Gisteravond was het goed te merken dat Lotte het erg spannend vond. Ze was een echte moelejaan (kletskaus) en had veel moeite om rustig te liggen en in slaap te komen. Nu is laat inslapen bij haar niet ongewoon door haar slaapproblemen, maar dit voelde toch net even anders in haar gedrag.
Vanmorgen heeft ze, ondanks de spanning, toch wat kunnen eten en het thuis ook binnen kunnen houden. Dat is al een hele verbetering ten opzichte van het eerste en een deel van het tweede schooljaar met de taxi. Ze had er zichtbaar zin in en liep netjes en zonder problemen mee naar de taxi.
Dit keer had ze wel haar scherm en koptelefoon mee als afleiding. Voorheen gebruikte ze die met Nina eigenlijk nooit. Om tien over zeven zat ze al in de taxi en ik zag dat ze rond tien voor negen was aangekomen. Ik ben heel benieuwd hoe ze vanmiddag thuiskomt en hoe ze het allemaal heeft beleefd.
Lotte kwam gisteren ontzettend vrolijk thuis – de taxi was helemaal goed gegaan! 🎉 Ik ben zo trots op haar! Op de heenweg had ze haar scherm en koptelefoon bij zich, en op de terugweg heeft ze juist veel plezier gemaakt met een klasgenoot en een vriendin in de bus. Ze kwam vol verhalen binnenvallen, heerlijk om te zien.
Later had ze wel wat meltdowns door de overprikkeling, maar alles bij elkaar was het een goede dag. Ook dinsdag ging het weer helemaal keurig, ongekend gewoon! Ze gaf zelf aan dat het heel veel helpt dat ze de chauffeur van Abby al kent en zich daardoor vertrouwd voelt.
Morgen staat er een lange ochtend vol onderzoeken op de planning, en donderdag mag ze weer een kortere rit zoals voorheen. Al met al ben ik ontzettend blij dat het haar zo meevalt en dat ze dit zo knap doet. 💕