30 jaar ouder, helemaal grijs, doodsangsten en vele hartverzakkingen verder.

Vanochtend was Abby niet zichzelf maar ook niet echt duidelijk, de vinger was er niet echt erop te leggen,  Het was meer een onderbuik gevoel dus heb ik Abby thuis gelaten van school en ziek gemeld.

Nog geen half uur later kreeg Abby een TC aanval (helemaal weg en shocken) (10-minuten) In eerste instantie is het afwachten en hoef je niet gelijk te bellen. Maar dit keer werd ze grauw, blauw en ademde niet op een elke keer na. Dus 112 gebeld. Dit is niet iets wat ze eerder had bij haar aanvallen. Voor je gevoel duurt het uren terwijl het misschien een 15 minuten waren voordat ze er waren (A2) na veel controles en observatie mocht ze thuisblijven met veel instructies.

Nog geen 2 uur later kreeg ze de volgende.  Weer een erge waarbij ze weer snel blauw werd. (8-minuten) De eerste ambulance gaf aan dat ik gelijk even moest bellen bij nog 1 of vage klachten naar de huisarts. De spoednummer van de huisarts. Ik was helemaal bang en natuurlijk tranen. Ik was er zo bij dat ik een domme vraag vroeg nadat er werd vermeld dat de arts meteen kwam. Aan de telefoon of hier naar het adres? Ja naar het adres kwam ze natuurlijk. Die maakte zich ook wel zorgen nadat ze naar ons gelijk kwam na onderzoeken en observatie, dus belde ze  de neuroloog. Die zat in een ingreep en zou mij terug bellen.

Van haar moesten we weer 112 bellen en had haar al meteen aangemeld bij de spoed.  Abby lag nog hele van de wereld. Af en toe eens de ogen open maar er was niemand thuis zogezegd.  Ditmaal een A1 met toeters, bellen.

Beide keren dat ze zo blauw werd dacht ik.... zal toch niet dat dit het nu is, klaar is... Ondanks dat Abby niks meekrijgt of hoort probeer je der toch te troosten terwijl ze lam over de bank en grond hangt.  Ik kijk naar rechts en zie de ambulance voor de deur rijden en wat mij opvalt zijn de flikkerende lampen. Wij gebruiken bewust en onbewust donkere humor om er mee om te gaan. Iets wat ook is blijven hangen van het werken in de zorg voor de kids. Oh kijk Abby dit keer heb je weer de lampjes en tutletutuutjes We maken er weer een feestje van zo. Het is iedere keer wel een opluchting als ik ze weer zie voorrijden bij deze heftige aanvallen.  Beide aanvallen waarbij ze blauw, grauw en lam werd was ik alleen, je doet wat je moet doen maar eng.  

Ze liet alles gewoon toe in het ziekenhuis, alle prikken en onderzoeken. Gelukkig hadden wij toevallig dezelfde neuroloog als bijna 2 jaar geleden. Die kon een vechtende Abby die niks toelaat. En daarom ook al een afspraak onderling gemaakt met een maximaal aantal keer prikken. Gelukkig waren alle uitslagen wel goed. Waarschijnlijk iets onder de leden in combinatie met het feit dat ze in de puberteit zit, gegroeid is en de hormonen gieren en de medicatie niet meer voldoende zou zijn. De medicatie is nu verdubbeld. Hopelijk werkt het weer beter en knapt ze verder op maar blijft het ook weer rustig.

Maar om het dan een beetje leuk af te sluiten met onze donkere humor. Onze bingo ambulance kaart heeft er 1 bij ( de verschillende) en Abby vind het nu momenteel grappig dat mama met het geringste al op de kast zit en beweegt af en toe gek met der been, of gek geluid kijkt een keer en kijkt ondeugend erbij.... Ze heeft nog absences ( max 30 sec weg zonder schokken) en af en toe een random eenmalige schok. 

Zelf weet ze er niks van natuurlijk. Abby keek op toen we van spoed naar buiten liepen. Kijk mama!! Ze hebben hier ambulances. kijk die heeft zelfs alles aan en gaat snel daar parkeren! Nee joh meen je dat grap jasje!  daar zat je toe straks in met alles.

Op naar een spannende nacht, week, of wanneer de rust er weer een beetje is en ook de vertrouwen. Plus als Abby dan eindelijk slaap en ik dan probeer te slapen zie ik haar weer zo blauw en lam waarna ik dan weer verschik niet kan slapen of wakker wordt. Dat gaat weer even tijd nodig hebben.. maar dat komt ook wel weer goed. 

Abby slaapt nu trouw met haar ´oude´ ambulance knuffels ( geen uniform) en haar nieuwe. Deze geven haar toch altijd veel troost en helpen onder andere ook om alles op een rijtje te zetten. Ook heeft ze een album waar haar ziekenhuisbandjes, diploma's van het ziekenhuis, foto's en kaarten steeds ingaan. Zo kan ze zelf alles stap voor stap nalopen.