2023- 2024: Het jaar dat Lotte haar verlatingsangst begon
In 2023 begon Lotte haar verlatingsangst echt serieuze vormen aan te nemen. Dit was ook het jaar dat ze naar het speciaal onderwijs (SO) ging en met leerlingenvervoer naar school moest. De eerste drie maanden ging dit eigenlijk verrassend goed. De ritten waren lang, gemiddeld anderhalf uur, maar Lotte stapte vrolijk de taxi in en kwam ook weer blij thuis.
Dat veranderde toen papa onverwachts op uitzending naar Irak moest. Vanaf dat moment begon de verlatingsangst enorm op te spelen. Lotte sliep al bij mij in bed, en als ze diep genoeg sliep, legden we haar in haar eigen bed. Alleen zijn boven vond ze al moeilijk, maar nu wilde ze eigenlijk helemaal niet meer zonder één van ons zijn.
In de weekenden begon de spanning al op zaterdag. Dan kreeg ze buikpijn omdat ze wist dat ze maandag weer met de taxi naar school moest. Door de week merkte ik het vaak al na het avondeten, wanneer het tijd werd om naar bed te gaan. In de taxi werd ze zo ziek van de spanning dat ze iedere keer moest overgeven, soms zelfs nog op school. Het brak mijn hart om haar zo te zien, want ze werd er letterlijk fysiek ziek van. We gaven haar zakjes mee met een geurtje erin en de chauffeur gaf haar een bakje, maar het hielp allemaal maar een beetje.
Het maakte het niet makkelijker dat de uitzending van papa eerst niet door leek te gaan, om vervolgens drie weken later toch ineens te moeten vertrekken. We noemden dat thuis “maybe airlines van Defensie”, omdat je nooit precies weet wanneer of hoe laat iets doorgaat tot het echt gebeurt. Die onzekerheid bracht veel spanning met zich mee, voor het hele gezin, maar vooral voor Lotte.
Gelukkig waren we gezegend met een ontzettend lieve, begripvolle chauffeur die met ons meedacht en een klik had met de kinderen. Lotte heeft het nu, in haar derde taxi jaar, nog steeds regelmatig over Mike en John van het tweede jaar. Dat laat wel zien hoeveel indruk zij hebben gemaakt.
De klachten hebben helaas maandenlang aangehouden. Het is zó sneu om te zien, en je hart breekt iedere keer weer. Toch wisten we dat thuishouden geen oplossing zou zijn. Juist door steeds kleine stapjes te zetten, hoopten we dat de angst minder zou worden.
Wel hebben we dit jaar een verwijzing aangevraagd om Lotte opnieuw te laten onderzoeken. Niet alleen om een volledig beeld van haar ontwikkeling te krijgen, maar ook om te kijken hoe we haar het beste kunnen helpen om met deze angsten om te gaan.