Het was een rustige start op de zaterdagochtend. De dames hadden heerlijk uitgeslapen tot een uur of 10 a half 11. Ze hadden net ontbeten en zaten even op hun scherm op de bank terwijl ik alles klaar het zetten was om hun haren te doen om. Ik besloot toen om nog eerst even een kop thee te drinken. ik zit net aan tafel toen er een schreeuw uit Abby kwam die ik inmiddels nog steeds regelmatig in mijn oren hoor. De andere 2 dames waren ook erg aanwezig en goed te horen, dus mijn eerste reactie was, dames dat mag wel ietsje rustiger. Totdat Abby volledig achterover de bank gestrekt ging, weer een schreeuw eruit kwam. Ik vlieg me een partij naar Abby toe, Abby haar hele lichaam begon te schokken, Ik schreeuw naar mijn partner en heb gelijk 112 gebeld. ''met 112 in welke plaats '' Gilze, ''brandweer, politie of ambulance''  AMBULANCE, AMBULANCE!! Abby haar lichaam bleef schokken, we lopen vragen door bijvoorbeeld hoe vaak ze ademhaalt en net voordat de ambulance voor de deur staat stopt het. Abby is echter nog wel compleet van de wereld. Haar suiker werd gecontroleerd. Ik heb het op het moment niet eens meegekregen. Van alles gaat door je heen en ondertussen check ik ook Sanne en Lotte. Sanne was doodsbang en ging naar papa, Sanne zat direct naar Abby. Lotte wou de ambulance personeel helpen en keek toe.  De ambulance broeder heeft Abby vervolgens naar buiten getild en op het brancard gelegd. ( past niet door ons halletje.) Ik pak gauw mijn tas met telefoon en ga met Abby in de ambulance mee op  naar het Elisabeth ziekenhuis. In de ambulance kreeg ze nog allerlei checks, infuus & een ambulance knuffel poppetje. Onderweg heeft ze nog een paar keer gebraakt en nog steeds niet echt bij.  

Eenmaal in het ziekenhuis werden we op de spoedeisende hulp een kamertje in gebracht. Best druk in het kamertje met meerdere verpleegkundige en de overdacht vind plaats. Abby ligt nog diep op bed. af en toe beweegt ze wel. heel veel is ook langs mij gegaan. Ik focuste mijn vooral op Abby, en om niet zelf als het ware gek te worden met alles wat door je heen gaat...  uiteindelijk wordt er besloten dat Abby naar de kinderafdeling gaat, ze gaat sowieso een nacht blijven.  Daar word ze ook in de gaten gehouden en ze gaat ook nog een EEG krijgen in de volgende ochtend. Ook word er besloten dat Abby nog een MRI zal gaan krijgen onder narcose. Vanwege de wachtlijsten door de narcose zou dit wel een paar maanden gaan duren. maar zonder narcose is door Abby haar verstandelijke beperking (o.a) gewoon weg niet mogelijk. 

Na 6 uur kwam Abby weer een beetje bij en weer een beetje de oude Abby. of ja oude Abby... ze was weer meer wakker, kreeg van alles weer mee. Maar haar eerste woorden tegen mij zullen nooit meer uit mijn geheugen gaan en krijg er nog steeds de rillingen van als ik eraan denk.

''mama goed he dat ik terug ben...en niet dood gebleven ben''

Het kostte mij alles om niet in huilen uit te barsten... Ik heb haar gezegd dat ik heel blij ben dat ze weer zo goed wakker was en heel veel van haar hield. en haar hand vast gepakt. op dit moment wou ik haar zo graag knuffelen, in mijn armen houden maar helaas houd Abby door haar autisme niet van aanraken en knuffelen. Dit moet al echt vanuit haar komen. En dan koesteren we dit zoveel malen meer. Dit respecteren wij natuurlijk. maar ooh wat wou mijn moeder hart dit op dat moment graag. 

even later kwam er een neuroloog, ze hadden inderdaad epileptische activiteit gevonden. En omdat dit er een was waar ze bleef hangen en een tonisch klinische aanval verwachte ze in een jaar sowieso nog weer een aanval maar niet binnen twee weken....

gelukkig mochten we die dag om half 2 naar huis, Dit was zo eng. De onvoorspelbaarheid hiervan. Wat als het weer gebeurt, wat als snachts gebeurt. Abby heeft nog een babymonitor op de kamer die we niet meer gebruikte... maar de eerste tijd heb ik deze oh zo vaak bekeken. kijken of alles nog goed was. 

Eenmaal thuis begon voor mij eigenlijk ook pas de verwerking van wat er allemaal gebeurd was. En die schreeuw die nog in mijn oren staan. Ik had liever geruild met haar. Maar ze heeft mij versteld doen staan hoe krachtig en positief ze zelf eigenlijk erin stond. Daar kan ik nog wat van leren dacht ik...