Wanneer spanning alles overneemt

Vandaag gebeurde precies datgene waarvoor ik onder andere de donatieactie voor een rijbewijs heb opgezet. Met twee ernstig zorgintensieve dochters zijn dit namelijk de momenten die keer op keer duidelijk maken hoeveel verschil het zou maken om zelf mobiel te zijn.

 

Lotte haar papa is deze week niet dichtbij, maar voor zijn werk wat verder weg in Nederland. Voor veel kinderen geen groot probleem, maar voor Lotte brengt dit enorm veel spanning met zich mee. Ze herinnert zich de vorige keer dat papa langere tijd weg was en dat blijft ze nu telkens linken. De onrust bouwt zich steeds verder op, en hoe graag ik het ook zou willen, er is niets wat haar spanning echt wegneemt.

 

De afgelopen dagen kreeg ze daardoor weer flinke buikpijn en slapen lukte bijna niet, pas rond half één, één uur ’s nachts viel ze in slaap. Vanochtend zat ze uitgeput aan tafel, kreeg amper een hap van haar broodje binnen en zelfs drinken ging met moeite. Zo machteloos om te zien, want je wil alleen maar dat je kind zich veilig en ontspannen voelt.

 

Ik probeer haar gerust te stellen, af te leiden en te praten over leuke dingen. Gelukkig heeft ze veel vertrouwen in de chauffeuse van de taxi, een lieve, gezellige vrouw bij wie Lotte zich veilig voelt. Dat gaf haar vandaag nét genoeg rust om toch rustig mee te gaan. Toevallig was de rit ook wat korter en dat hielp een beetje. En gelukkig zijn donderdag en vrijdag studiedagen, dus ze hoeft deze week maar 2,5 dag door te zetten.

 

Het bijzondere is dat deze spanning zich vooral uit op de momenten dat ze met de taxi naar school moet. Ze is dan bang dat er niemand dichtbij genoeg is om snel bij haar te zijn als het nodig is. Dat gevoel van afhankelijkheid is zo intens voor haar.

 

Dit zijn de momenten waarop ik extra voel hoe waardevol het zou zijn om een rijbewijs te hebben. Zelf kunnen rijden, zelf snel bij mijn dochters zijn als hun spanning of gezondheid hen te veel wordt, het zou ons allemaal zoveel lucht geven. Tot die tijd probeer ik het met liefde, geduld en heel veel geruststelling, in de hoop dat het voor Lotte draaglijker wordt.