Weet het nog als de dag van gisteren.

Ik begon als oproepkracht bij een verpleegkliniek op een gesloten pg afdeling. Ik had al een tijdje niet gewerkt en mezelf puur en alleen gericht op mijn opleiding en stage. Dus ik dacht dat ik daarom langzamer was bij het verzorgen van een zorgvrager. Zweten dat ik deed en rood dat ik was, maar het was immers ook meer als  40 graden!

Het afdelingshoofd leek het beter om me toch naar een arts te sturen (mijn huisarts) om een routine onderzoek te doen, gewoon om het zeker te weten dat alles goed is.

Ik kreeg die dag nog een opmerking van een collega: 'Ben je nou zo'n dikzak of zwanger?'... Dit vergeet ik nooit meer. Maar goed ik zat ook ver in de rode BMI al jaren lang en eigenlijk nooit echt uit geweest. Die dag nog gebeld en een paar dagen later kon ik terecht..

28 juni 2010 om 09:00. Ik was toch best wel bang, want ik vond het altijd een enge man, en ik was bang dat ik weer commentaar kreeg op m'n gewicht (altijd in de rode BMI-zone gezeten, mijn hele leven lang bijna). Hij deed allerlei testen, alles was prima.

Ten slotte wou hij toch naar m'n buik kijken en voelen ter geruststelling vanwege die opmerking.

Ik moest staan, hij voelde, en keek me zorgelijk aan. Ik moest erna op het bed liggen. Hij weer voelen. Kort erna keek hij zorgelijk mij aan en zei: 'meid, je hebt óf een hele erge tumor óf je bent minstens 8 maanden zwanger, maar ik voel geen leven of wat dan ook'.

Nou, dan zit je wel even in shock! Er werd meteen een spoed echo geregeld.. Om 13:40 waren we aan de beurt. Zenuwslopend zitten wachten in die wachtkamer, want ik wou geen kinderen maar ook geen tumor natuurlijk. Er ging zoveel zoor mijn hoofd. 

Uiteindelijk mocht ik gaan liggen en werd de kop op m'n buik gedaan... En BAM!! EEN RUGGENGRAATJE! M'n hart zat in m'n keel, hoe moet ik dit doen? Echt echt, ik wil geen kinderen dacht ik voor een seconde... Tot ze verder gingen kijken en het hartslagje lieten horen, toen wist ik het... Ik word mama! Meteen foto's gekregen en naar een andere kamer aan de CTG en bloedonderzoeken gekregen. Alles bleek gezond te zijn, alleen veel te licht (ruim een kilo), namelijk nog geen 2 kilo. Binnen 3 dagen hadden we gelukkig alle spullen bijeen.

Op 22 juli 2010, op mijn uitgerekende datum, begonnen tijdens het eten de weeën te komen. Ik kreeg op een gegeven moment gewoon geen hap meer door mijn keel. Dit was rond 7 uur in de avond.  Op een gegeven moment besloot ik toch maar eens te tellen, want ze kwamen nu wel erg snel en pijnlijk. Ik moest al flink zuchten om de weeën door te komen. Wat bleek? Er zat nog maar 2,5 minuut tussen.

Toch maar even het ziekenhuis bellen. Ik moest direct langskomen. Eenmaal daar stond ik te kreunen van de pijn en recht staan ging verdraaid moeilijk. M'n ouders reden met me naar het ziekenhuis.

Weet nog dat hij zij: 'ach kim, stel je niet aan!' Ik kon hem op dat moment wel een klap geven, en als het kon gewoon de weeën en bevalling erbij haha. M'n moeder haalde een rolstoel, daarin was het beter te verdragen dan staand. En ging ook een heel stuk sneller dan mijn gewaggel. Eenmaal boven werd ik naar een gewone bevallingskamer gebracht.

Daar bleek ik al 4 à 5 cm ontsluiting te hebben, en de verpleegkundige dacht al aan morfine voor me. Ze gaf me de tip om even te gaan douchen, want dit zou erg helpen, dit in de luxe bevallingskamer waar ik inmiddels was gebracht waar je echt alles had. Zo gezegd, zo gedaan. Na het douchen waren de weeën een klein beetje minder, maar dit veranderde al gauw. Ze werden steeds heviger en heviger.

Dit heb ik tot half 2 uiteindelijk volgehouden. Om half 12 had ik al weeën opwekkers gehad die op de hoogste dosis werden gebracht, omdat ik maar op die 8 cm bleef hangen. Ik kwam in een weeën storm terecht. Om half 2 kwamen ze vragen of ik een paracetamol wilde of morfine (wilde absoluut geen ruggenprik). Riep gelijk: 'nou, doe dan die morfine maar!' Het werkte binnen 15 minuten en het haalde de scherpe kantjes eraf, maar bah wat een rot gevoel in je hoofd! Uiteindelijk om half 6 nog eens gekregen, en had nog steeds geen volledige ontsluiting.

Uiteindelijk mocht ik eindelijk gaan persen! Het zal tegen een uur of 8, half 9 geweest zijn. Maar helaas ging dat niet helemaal zoals iedereen gehoopt had. Abby bleef achter mijn heupen hangen met haar schouders. Nadat ik een uur en 20 minuten ongeveer geperst had, werd ik flink ingeknipt, maar nog steeds bleef ze hangen. Er werd daarna door 2 man op mijn buik geduwd om te helpen. AUW AUW AUW! wat doet dat verschrikkelijk zeer (morfine was inmiddels uitgewerkt). En met de tang verlossing werd meerdere malen geprobeerd, Uiteindelijk werd mij verteld: 'meid, we moeten nu alles gaan klaarzetten voor een spoedkeizersnede'.

Toen de ze me kwamen halen hadden ze de tang nog een keer gebruikt en floepte Abby eruit. Wat was ik blij dat ik geen keizersnede hoefde, pff gelukkig! Ze controleerden Abby...

Abby was echt flink blauw en paars, en het voelde als uren wat slechts een paar minuten waren. Maar eindelijk, ze huilde!!! Toen kwam de nageboorte eruit, en het werd erg stil om me heen met wat gefluister (er waren inmiddels 8 à 9 mensen in de ruimte)...

Uiteindelijk werd mij verteld dat de nageboorte wel heel erg groot was voor één persoontje en dat er dus nog een kleine zat, naar schatting in het einde van 2 trimester zou zitten. Het werd 5 minuten later meegenomen voor onderzoek, ik heb hem/haar verder nooit gezien of wat gehoord, doordat een familielid toestemming gegeven had voor universitair onderzoek. Nog steeds neem ik dat nog ene klein beetje kwalijk. Ik werd gehecht en kreeg nog even te horen: 'meid, doordat Abby problemen had met eruit komen, heeft ze wat problemen gehad met de zuurstof. Dit kan voor kleine tot grote achterstanden zorgen, maar ik denk dat dat hier niet het geval zal zijn. Dat merkt u als zo gaande ze groter worden.'

 ze zeiden dat ze 3720 gram woog en dat de rest keurig was. Uiteindelijk kwam iedereen kijken in de kamer, en de oude buurvrouw die op de hartafdeling werkte, had in het systeem gekeken en kwam net toen Abby geboren was binnenlopen. Ik besefte nog niet dat ik echt mama was en een kleine had verloren. Ik moest alles even verwerken...

Abby was geboren op 23 juli om 09:53. Om 14:00 waren we alweer thuis. De kraamzorg was een echte schat, maar kraamzorg hebben we maar 4 dagen gehad omdat het zo kort dag allemaal was.