Abby ging inmiddels weer naar school. communicatie tussen de school, ons en het epileptisch centrum ging goed. Ze hielden Abby goed in de gaten en deden alles nog steeds rustig en op Abby haar niveau. ( we waren al in het traject naar een andere school van sbo naar so) Mijn partner had toevallig die dag verkeerd vrij genomen en heeft later alsnog de ochtend erbij gepakt. We hadden namelijk een lang gesprek bij koraal voor Abby. Daar gingen weer allerlei onderzoeken lopen die vertraagd waren door de epileptische aanval. We hebben erg veel vragen beantwoord en het was een goed gesprek van een 1,5 a 2 uur. 

Toen we thuiskwamen en letterlijk net op de bank zaten werden we gebeld door ene privé nummer op de huislijn. Daar nemen we nooit onbekend op. Nog geen paar seconde later op mijn telefoon. Dan toch maar opnemen. ''Goedendag, niet schrikken maar u spreekt met .... van de ambulance''  Nou me hart zat gelijk in mijn keel. Oh niet alweer dacht ik. Maar helaas Abby had twee weken en 2 dagen later weer een TC aanval gehad midden in de les en zou weer richting Elisabeth worden afgevoerd.  ''U mag naar het Elisabeth rijden naar de spoedeisende hulp! Doe wel rustig aan. Ze is in goede handen'' 

meteen hebben we de vlucht tas gepakt en zijn vertrokken. Wij waren iets dichter bij het ziekenhuis. Mijn partner heeft mij afgezet en zelf terug gereden vanwege de andere dames die later moesten worden opgevangen. Ik was van binnen natuurlijk weer in alle staten. Ik melde mij bij de balie. de ambulance is nog onderweg maar kan er ieder moment zijn. Iedere keer als je de ambulance hoorde dacht ik.... Is dat mijn meisje....Is dat mijn Abbytje. Het wachten was echt een hel... uiteindelijk kwam er weer een ambulance, Nog geen 5 minuten later werd ik opgehaald. ''ze is in kamer 4''  

Ditmaal was Abby wel een beetje wakker en ook van streek. Ze had weer een infuus gekregen en had dit helaas dit keer bewuster meegekregen. Toen ik naar binnenliep zei de ambulance personeel ''ga maar lekker bij haar zitten mama, je mag haar ook vastpakken hoor'' Toen ik richting Abby liep en ze me in de ogen aankeek met haar traanogen had ik het niet meer.  Daar sta je dan mee te huilen. op zich niet gek natuurlijk. Toen ik nog in de zorg werkte was dat ook regelmatig bij familie.. maar toch dacht ik nu '' Nou wat zullen ze denken, sta je dan te huilen terwijl ze toch oké is''  

Uiteindelijk na onderzoeken werd bekend dat we naar huis mochten gaan. Maar ze kreeg nu wel elke dag medicatie en twee flesjes noodmedicatie. 1 die ze altijd bij zich moet hebben en 1 nog thuis. Verder was ook al duidelijk dat Abby genetisch onderzoek zal gaan krijgen omdat het zou kunnen dat er een verklaring kan worden gevonden omdat Abby ook een behoorlijk lijstje in haar rugzakje had. 

Momenteel zijn we bijna 8 maanden verder en aanvalsvrij.  (afkloppen) ook hebben we antwoorden gekregen vanuit het genetisch onderzoek, maar daar schrijf ik over in een nieuwe blog.