Hoe ik wist dat Abby autisme had

Voor de mensen die mij al wat langer volgen: Abby heeft autisme. Toch kregen we de officiële diagnose pas toen ze 12 jaar was. De artsen zeiden toen dat het eigenlijk overduidelijk was. Voor mijzelf was dat geen verrassing. Mijn vermoeden begon al toen Abby nog een peuter was.

De eerste signalen

Abby was een stille, rustige baby en peuter. Ze lachte nauwelijks naar anderen, zwaaide niet en maakte eigenlijk weinig gebaren. Ze kleefde vooral aan mij en leek weinig interesse te hebben in andere mensen. Praten deed ze niet: ze bleef non-verbaal tot 3,5 jaar, en zelfs toen ze woordjes begon te zeggen, begreep eigenlijk alleen ik haar.

Op de peuterspeelzaal, waar ze met 2,5 jaar begon, speelde ze niet met andere kinderen. Sterker nog: ze maakte helemaal geen contact. In die periode viel ook ander gedrag op dat zorgelijk was. Tussen haar 1,5 en 3,5 jaar bonkte Abby vaak haar hoofd tegen harde oppervlakken en trok ze haar haren uit. Voor ons als ouders was dat hartverscheurend om te zien. Ondanks onze pogingen om haar te helpen, bleef ze dit doen. Toch bleef het consultatiebureau ons geruststellen: “Alle kinderen zijn anders, ze maakt straks wel een sprong.” Maar mijn gevoel zei iets heel anders.

We werden uiteindelijk doorverwezen naar logopedie, omdat Abby’s spraak zich nauwelijks ontwikkelde. Ook op andere vlakken bleef ze achter, zoals met zindelijkheid: dat lukte pas net op tijd voor ze naar school ging.

Kleutertijd en school

Toen Abby kleuter was, werd het verschil met leeftijdsgenootjes steeds duidelijker. Ze maakte geen contact met anderen, begreep vaak niet wat er van haar verwacht werd en had veel moeite met veranderingen. Alles moest zorgvuldig voorbereid worden, anders raakte ze volledig van streek.

Knuffels, kusjes of troostmomenten? Dat zijn dingen die ik bij Abby altijd extra heb gekoesterd, juist omdat ze zo zeldzaam zijn.

Ook viel haar manier van spelen en bewegen op. Ze maakte steeds dezelfde bewegingen, zoals rondjes draaien, en had al jong heel specifieke interesses die soms obsessief konden aanvoelen. Emoties van anderen begreep ze niet goed, en ze wist ook niet hoe ze daarop moest reageren.

Het belang van structuur

Routine is voor Abby altijd heel belangrijk geweest. We werken thuis daarom met een pictogrammenbord, zodat alles duidelijk en voorspelbaar blijft. Ze doet dingen graag op dezelfde manier en vindt herhaling prettig.

Drukte en geluid kan ze daarentegen erg slecht verdragen. Een te volle omgeving of harde geluiden zorgen voor overprikkeling.

De mooie kanten van Abby’s autisme

Autisme brengt niet alleen uitdagingen, maar ook bijzondere kwaliteiten met zich mee. Abby heeft bijvoorbeeld een verbazingwekkend oog voor detail. Als mijn moeder na een bezoek een klein beeldje in huis verplaatste, merkte Abby dat meteen op en zette het terug.

Een ander voorbeeld: gisteren maakte ik een diamond painting af met wel 60.000 steentjes. Binnen twee tellen had Abby de twee steentjes die ontbraken al gezien.

Abby kent ook alle regels heel goed en houdt zich er meestal keurig aan. Soms wijst ze anderen er zelfs op. Daarnaast kan ze eindeloos vertellen over haar interessegebieden – bijvoorbeeld dinosaurussen. Ondanks haar mentale leeftijd (tussen 1,5 en 3 jaar) kent ze alle ingewikkelde namen feilloos.

Ze is bovendien een creatief meisje, vol originele ideeën, die graag met haar handen bezig is. Haar logische manier van denken en unieke blik op de wereld zijn echt bijzonder.

Overgevoelig voor texturen

Een ander opvallend kenmerk is Abby’s gevoeligheid voor texturen. Dat geldt voor kleding, schoenen, sieraden, crèmes, doekjes, jassen, meubels én eten. Ze is erg kieskeurig en heeft sterke voorkeuren. Als ze haar gang mocht gaan, zou ze het liefst elke dag dezelfde kleren dragen.

Met eten gaat het gelukkig stapje voor stapje beter. Vaak probeert ze nieuwe dingen stiekem, als de aandacht niet op haar gevestigd is. Zowel thuis als op school zien we daarin kleine vooruitgangen.

Terugblik

Achteraf gezien waren de signalen van autisme er bij Abby al heel vroeg. Toch duurde het tot haar twaalfde voordat de diagnose officieel gesteld werd. Voor mij bracht dat enerzijds erkenning, maar ook een gevoel van: “Dit wist ik eigenlijk al lang.”

Ondanks alle uitdagingen ben ik ontzettend trots op wie Abby is. Haar oog voor detail, creativiteit, logica en unieke kijk op het leven maken haar tot een prachtig bijzonder meisje.