Eenzaamheid als ouder van zorgintensieve kinderen

Ouder zijn van zorgintensieve kinderen is prachtig en intens tegelijk. Je leeft met volle aandacht voor je kinderen, je past je leven aan op hun behoeften en probeert elke dag weer balans te vinden tussen zorg, liefde en praktische zaken. Maar achter die toewijding schuilt vaak een gevoel waar veel ouders niet graag over praten: eenzaamheid.

Het is een eenzaamheid die ontstaat omdat veel mensen je situatie niet écht begrijpen. Vrienden haken af omdat afspraken lastig zijn of omdat je leven simpelweg niet meer lijkt op dat van hen. Spontaan even koffie drinken of een avondje uit zit er vaak niet in. Jij leeft volgens een strakke routine, zij leven volgens vrijheid en spontaniteit. Langzaam maar zeker merk je dat er steeds minder mensen om je heen blijven staan.

Het doet pijn als mensen je niet begrijpen, als ze oordelen of afstand nemen. Je vraagt je soms af: Ben ik veranderd, of kunnen zij mijn wereld gewoon niet meer zien?

Toch hoeft eenzaamheid niet te betekenen dat je helemaal alleen staat. Ik heb het geluk dat er één vriendin is die altijd is gebleven. Deborah. We kennen elkaar al sinds de middelbare school en ondanks alles is ze nooit weggegaan. Ze begrijpt me, of misschien beter gezegd: ze wíl me begrijpen. Ze staat naast me, door dik en dun. Ze vraagt niet altijd naar uitleg, maar voelt vaak precies aan wat ik nodig heb. Een luisterend oor, een arm om me heen, of gewoon even samen lachen.

Dat maakt dat ik ondanks die eenzaamheid, me toch gedragen voel. Want soms is één echte vriendin meer waard dan een hele kring die je laat vallen.

Misschien herkennen andere ouders dit gevoel: het gemis van mensen die afhaken, maar ook de diepe dankbaarheid voor die ene persoon die wél blijft. En misschien is dat wel de kern: niet kwantiteit, maar kwaliteit. Eén Deborah kan het verschil maken tussen breken en doorgaan.