2024-2025: Verlatingsangst
Ook dit jaar ging Lotte weer met het leerlingenvervoer. We kunnen eigenlijk niet zonder, zowel voor Abby als voor Lotte, en ik ben er ontzettend dankbaar voor. Tegelijkertijd brengt het met Lotte wel de nodige uitdagingen met zich mee.
Het begin van het jaar was opnieuw erg lastig door haar spanning en verlatingsangst. Lotte is vaak bang dat we niet snel genoeg bij haar kunnen zijn, en dat wordt nog erger wanneer papa weg is. Dan voelt ze extra dat ik niet zomaar naar haar toe kan rijden, en dat geeft haar veel onrust.
Gelukkig werd het in de loop van het jaar beter. De planning had de route omgegooid, waardoor Lotte in plaats van de eerste nu de laatste was die instapte. Dat scheelde enorm: van anderhalf uur reistijd naar maximaal twintig minuten. Dit was voor haar echt een groot voordeel en gaf veel rust. Daarbij had ze een hele goede vriendin gemaakt in de taxi, Nina. Samen kletsten ze gezellig, speelden ze spelletjes of met de knuffels die Lotte altijd meeneemt als houvast en troost.
Ook dit jaar hadden we weer ontzettend veel geluk met de chauffeur. Hij was vriendelijk, meedenkend en had een fijne klik met Lotte. Voor haar was het ook een enorme steun dat hij het hele jaar haar vaste chauffeur bleef. Die vastigheid maakt echt een groot verschil.
Wat minder soepel ging, waren de verwijzingen voor verder onderzoek. We hebben dit jaar wel vier of vijf instanties geprobeerd, maar door de complexiteit konden ze haar telkens niet aannemen. Uiteindelijk hebben we er toch eentje gevonden, maar daar ging heel wat tijd overheen. En zoals zo vaak zat er ook nog een flinke wachtlijst aan vast, waardoor we pas net voor de zomervakantie in 2025 konden beginnen.
Gelukkig verliep het laatste deel van het jaar goed met de taxi. De kortere rit, de vriendschap met Nina en de vaste chauffeur maakten dat het voor Lotte allemaal een stuk dragelijker werd.
Lotte is een aantal keren zo fysiek ziek geweest van de spanning dat ze niets meer binnenhield en bewegingsloos in een hoekje op de zitzak of schommel hing. Soms moest ze worden opgehaald: door papa in de buurt, of zelfs een keer door de juf, omdat ik geen rijbewijs had, geen taxi beschikbaar was, of de voorrijkosten al 250 euro bedroegen en we nog 20 km moesten rijden om haar thuis te krijgen. Dit speelde ook mee in mijn beslissing om de donatieactie voor een rijbewijs op te starten (ik mag de auto van papa gebruiken).