Op 8 Augustus was het dan zo ver. Abby had de MRI onder narcose.  Om 07:00 zijn we opgestaan. Abby moest nuchter blijven vanaf 02:00. Ze mocht alleen even haar epilepsie medicatie met wat water. Dit vond ze wel erg lastig dus deed ik uiteraard gewoon met haar mee. Zelfs haar zussen zeiden we eten wel als we thuis zijn met papa dat is fijner voor Abby. We moesten ons om 10 uur melden. Abby ( en ik stiekem ook) was best wel nerveus. Ze begreep het allemaal niet zo goed, maar vooral bang ook omdat ze weer een infuus moesten gaan prikken en de rest erg onbekend was. Ze heeft hier een beetje trauma aan sinds al die ambulances.  We werden naar een twee persoons kamer gebracht en ze had de keuze met het bed uitkiezen. Abby wou graag het voorste bed want dan kon ze naar buiten kijken maar ook de gang op door de deur. Ze wou in eerste instantie niet in het bed maar is later toch redelijk ontspannen erin gaan zitten met haar tablet en haar knuffels. 

De verpleegkundige die we hadden was onwijs lief en nam ook de tijd voor Abby. Dit maakte het zoveel makkelijker en fijner voor Abby. De verpleegkundige deed eerst alles bij Sonic en later bij Abby. Denk aan de tempratuur opmeten. Al vond Abby dat eerst niet zo grappig.  Ze kreeg ''magische'' pleisters die de boel verdoofde voor het infuus en rond half 12 kregen we het nieuws dat ze naar de MRI mocht vertrekken. Samen met de pedagogisch medewerker hebben we Abby met bed naar de MRI ruimte gebracht.  

Ze hadden infuus geprobeerd maar Abby raakte compleet in paniek en vocht helemaal van zich af. Toen hebben ze Abby zelf de keus gegeven, meid wil je tovh eerst een kapje of het infuusje. Abby gaf voorzichtig aan het kapje te willen. Dit ging veel rustiger en ging goed. En het infuus gebeurde dan tijdens de narcose. Dit gebeurde in de MRI ruimte zelf i.p.v  de ruimte ervoor waar ik bij mocht zijn ondanks mijn piercings. Met 3 personen Abby rustig toegesproken met complimenten en troosten.

Op een gegeven moment ging ze troostend over mijn wang met haar hand tot ze echt helemaal sliep en van het gebrabbel wat erbij kwam kon ik niks maken. Het ging totdat moment prima.... maar toen ze dat deed begonnen de tranen over mijn wangen te lopen. Ik troost hun altijd zo. En nu probeert ze mij te troosten terwijl ze zelf degene is die onder narcose gaat en zo een 45 minuten in de MRI ligt. sta je dan tussen 6 verpleegkundige en een pedagogisch medewerker met de tranen rollend over de wangen. Ik voel me dan om de een of andere reden dan ent een klein kind. Terwijl ik toen ik zelf nog in de zorg werkte dit nooit heb gedacht over een ander en het juist begreep. 

Maar goed samen met de pedagogisch medewerker heb ik nog 5 minuten daar in de wachtruimte gewacht omdat ze dan gelijk het bloed van Abby mee kon nemen en in kon leveren. Kreeg nog de vraag of Abby erna een ijsje zou willen eten. Nou daar kan je vast donder op zeggen. Daarna werd ik naar de kamer teruggebracht en kon ik wachten tot ze me kwamen halen, zodat we erna samen Abby konden ophalen. Dit voelde echt als een eeuwigheid. Zit je daar alleen op een bankje in een erg lege kamer te wachten, te hopen dat alles goed gaat. Toen Abby namelijk jaren terug haar neus amandelen werden verwijderd ging de narcose niet helemaal lekker. Ze kwam er toen ook in een heel erg panikeer stand eruit. Dit gaat dan toch wel door je hoofd spoken terwijl je zit te wachten. Gelukkig na bijna een uur wachten konden we haar ophalen. Ze was vrij goed wakker en begon ook lekker te praten.

''Mama ik heb van een grote donut gedroomd, was een grote donut, ik vind donuts lekker''

Op dat moment had ik helemaal niet gedacht aan het feit dat ze het dus over de MRI had en daardoor zin had gekregen aan een mega donut. Nu terug erop kijkend kan ik er wel om lachen. 

Eenmaal terug op de kamer heeft ze goed een beschuitje gegeten ( ijsje had ze gehad), drinken ging echter moeizaam maar uiteindelijk goed genoeg.  Even later mocht haar infuus eruit en op de verkoeverkamer mocht ze al een mooie diploma uitkiezen. Abby koos voor de draak, want die waren lief en de boze wolven niet.  De verpleegkundige vroegen ook vaak naar allergieën. Alle verpleegkundige weten inmiddels door Abby dat ze niet tegen de pleisters van de action kan. Daar had ze inderdaad eerder een reactie op gekregen al een hele tijd terug. 

Abby wou daarna zo snel mogelijk naar papa, want mama had het een beetje gedaan, mama was even de boeman. Maar dat is oké. Het was ook niet niks en allemaal zo eng en spannend. Ze keek regelmatig naar haar verbandje waar het infuus zat en dan een boze blik naar mij alsof ze wou zeggen, mama dit is allemaal jouw schuld!  Gelukkig toen we het ziekenhuis uitliepen en lekker even op een bankje in de zon zijn gaan zitten weer wat vrolijker. En erna een rustige dag verder gehad. 

De uitslagen kregen we pas een tijd erna bij de afspraak met de kinderneuroloog. Maar gelukkig zag deze er helemaal in orde uit.